Het is eind Juni en ook het zonnetje begint hier eindelijk door te breken. ;) In deze tijd is het rustig bij DAW en zit natuurlijk iedereen vastgekluisterd aan de buis om het Nederlands elftal te bewonderen. Hier op Curacao wordt oranje ook op de voet gevolgd omdat het nu eenmaal nog de Nederlandse antillen zijn. Veel is oranje gekleurd maar de meeste antilianen zijn ook voor Brazilie. Aanstaande vrijdag zullen zij hoogstwaarschijnlijk een Nederlands shirt dragen met daaronder een geel Braziliaans shirt. Diep in hun hart hebben ze toch liever dat de goddelijke kanaries gaan winnen.

 

Velen zijn nu bezig met de zomerstop en beginnen onderhand met de training voor het aankomende seizoen. En terwijl ik halverwege deze maand al wist waar ik aankomend jaar kom te spelen (‘ut neije zuvvende’) was dit seizoen voor mij nog niet teneinde. Wij moesten nog 3 belangrijke wedstrijden spelen om uit te mogen komen in de finale van de play offs voor het algehele kampioensschap van de amateur divisie van het eiland. Uiteraard deden we dat. 2-0, 0-0 en 3-0 volstond. Let daar bij op de 0-en in het rijtje. Ondergetekende hoefde dus geen een keer te grabbelen.  

In de finale speelden wij afgelopen zaterdag tegen Matrix-United. Jaja, die ploeg heb ik al vaker beschreven in mijn andere verhalen. Het was alweer de vijfde keer dit seizoen dat we tegen deze jamaicanen mochten voetballen. Het stadion van Willemstad zat ram en ram vol met vele toeschouwers. Ik durf best te wedden dat er een man of 200 aanwezig was. Met veel knikkende knieen werd de bal de eerste helft rond gespeeld. Angst om dé wedstrijd van het seizoen te gaan verliezen was te merken aan het veldspel van beide kanten. De kwaliteit van de individuen gaf de doorslag bij onze eerste goal.
Onze spits, al een paar week droog staand (en dan heb ik het niet over al zijn acties met zijn antiliaanse dushi’s) schoot keurig binnen na een vlotte aanval op rechts. Daar bleef het bij, ondanks een aantal goede mogelijkheden.

Onze trainer meldde ons in de rust dat bij een 2-0 de tegenstander zou knakken. Wij maakten direct in de 2e helft de 2-0 en dachten dat de pot wel gespeeld was. Niets was minder waar want de Matrix kroop uit zijn schulp en kwam steeds dichter bij mij, die tot dat moment het aantal toeschouwers aan het tellen was. Lichte speldeprikjes waren er wel, maar ik kon daardoor niet echt een heldenrol op mij nemen. Integendeel, ik leek even de schlemiel te gaan worden. Een doorgebroken speler werd door mij licht getoucheerd en deze vloog prachtig tegen de kunstgrasmat. Een suarezje! De scheids, die uiteraard, zoals het hele seizoen al, een vrij opzichtige voorkeur heeft voor onze tegenstanders, greep dit buitenkansje met twee handen aan. Eén om naar de stip te wijzen en tijdens het blazen op zijn fluitje met zijn andere hand mij een gele prent te tonen.     

De pingel: Oog in oog stond ik met deze links- of rechtspoot. Hij stond recht achter de bal, maar niet al te ver, dus er zou geen lange aanloop komen. Met welke voet gaat hij nu schieten? Dacht ik. Ik heb toch in de maanden dat ik hier op het eiland zit, geleerd dat die antilianen (ook al hebben ze een jamaicaanse achtergrond) heel ijdel zijn. Die rammen niet een bal hard in de hoeken. Nee, ze moeten het op een sierlijke wijze doen. De keeper voor schut zetten en zelf de rest van het publiek laten zien op welke schoonheid hij de lederen knikker het net laat bollen. Wachten, dacht ik. Laat hem de eerste move maar maken, dan gooi ik het daarna wel op mijn reactievermogen. Of mijn lichaam die reactie dan aan kan, dat zien we dan wel.  

Een fluit, ik wacht, de antiliaan schrikt want ik doe niks, dus hij moet schieten. Met zijn rechtervoet komt een slap schotje links van mij. Ik duik de linkerhoek in maar net iets te snel zodat de bal via mij richting de rechterhoek gaat. Tegen de paal! en de bal keert terug in de 16. Een verdediger is er als de kippen bij om er een corner van te maken. Het publiek veert op en schreeuwt vreugde en blijdschap. YES! Toch nog een heldendaad verricht in deze match! Matrix is geknakt en wij lopen uit naar 3-0. De scheids blaast voor de laatste maal en het feest kan los barsten! Sate en bier vloeien in de kelen alsof het sate en bier is! 

Het is tijdens dit schrijven maandagavond. Ik ben zojuist ontwaakt van het grote feest van afgelopen zaterdag. Het heeft mij veel pijn en moeite gekost om dit alles te kunnen herrinneren. Als jullie van anderen horen dat het 8-0 was geworden, ook prima, ik kan me dat niet voor de geest halen! Morgen volgt er een persconferentie en aanstaande zaterdag is er een kampioensfeest. Dan zal het allemaal iets rustiger aan toe gaan verwacht ik. Wij als zebra’s kunnen terugkijken op een prachtig seizoen: Ongeslagen kampioen eerste klasse, ongeslagen algeheel kampioen, winnaar beker, topscoorder van het eiland én minst gepasseerde keeper van het eiland! 9 doelpunten in 22 wedstrijden. Iets waar ik best trots op mag zijn. 

Dit is dan ook een mooie afsluiting voor deze weblog. Half augustus vlieg ik samen met mijn Dushi terug naar Nederland. Een jaar Curacao zit er dan weer op voor ons en vooral op het sportieve gebied heb ik hier toch iets bereikt wat maar weinig mensen kunnen navertellen. Ik wil hierbij jullie allemaal bedanken voor het lezen van mijn webblog en de interesse die er voor was.

Webmaster Tinus in het bijzonder, zonder hem hadden jullie deze apotheose niet mee kunnen maken. Tot in de kantine of op de velden van DAW! 

AYO!
DG
Tagged under Sponsoring