DAW 4 verpulvert Vianen Vooruit 2: 3-2
- Geschreven door Martijn de Graauw
- Gepubliceerd in Voetbalnieuws
Na de opsteker van vorige week, toen DAW 4 in de 93e minuut alsnog de volle winst pakte, stond het deze zondag vol goede moed aan de start. Op het programma stond collega-middenmoter Vianen Vooruit en deze thuiswedstrijd stond geheel in het teken van een noodgedwongen unicum: de drie gebroeders Visschers zouden vandaag alle drie tegelijk binnen de lijnen staan.
Voor het eerst dit seizoen begon DAW aan de wedstrijd met Willy op doel. Niet in ons eigen doel, maar in dat van Vianen. Waar coach Willy vd Zanden ooit nog furore maakte in DAW 1, lijkt voor de Willy van Vianen niet veel meer weggelegd te zijn dan een bijrol in de comedykepers Unlimited. Hij was niet bepaald de man of the match. Zoals gebruikelijk vloog DAW 4 als een kennel gretige foxtrot terriërs uit de startblokken en het legde haar wil prangend op aan de spartelende wit-roden. DAW kreeg op het mistige kunstgrasveld al snel enkele schietkansjes en teerde optimaal op het beroerd uitverdedigen van Vianen. Het veldoverwicht betaalde zich dra uit, toen ons torfantom zijn virtuoze technieken demonstreerde. Nu zijn doelgerichte haardos in de dichte mist zijn gezicht camoufleerde, had arme Willy geen idee wat er komen ging. Herr Torfantom rondde zijn actie met groots vernuft en met gelikte precisie af: 1-0! Hoewel Vianen weinig creëerde, zou het toch twee gigantische kansen krijgen om de gelijkmaker op het bord te zetten. Veldmaarschalk Van de Rande was vergeten om de antisliplaag van zijn noppen te controleren en ging op een vrij ongelukkig moment op zijn plaat. Ralf “ik heb toch nooit tijd voor een extra shotje” Albers bleef echter koel en bracht redding met een mooie showduik. Na halfslachtig ingrijpen kreeg dezelfde Vianerd niet veel later een zo mogelijk NOG grotere kans, maar onder de indruk van Ralfs “can’t touch this, tuuu-du-du-du” dansje schoot hij de bal ongeveer drie meter langs. Op deze slippertjes na was DAW 4 heer en meester en aan de overzijde liet met name goalie Willy merken het voetballen niet uitgevonden te hebben. Met één van zijn befaamde uittrappen gaf hij vriendelijk een corner weg en daar bleef het helaas voor hem niet bij. Een makkelijk vangbaar ogende voorzet gleed door zijn handschoenen en in alle drukte was Mike Broere er als de kuikens bij om de 2-0 binnen te rossen! Hij vierde het doelpunt op geheel eigen wijze in jaren 60-stijl. De doelman reageerde zijn pijnlijk besef van eigen onvolkomenheden ondertussen af op de scheidsrechter, maar dat mocht niet baten. Op naar de thee.
Toen de thee eenmaal op was en de mist almaar dichtere vormen aan begon te nemen, gaf DAW direct weer vol gas. Veel kansen vielen er niet te noteren, maar de drie punten leken niet meer in gevaar te gaan komen. Na iets meer dan een uur spelen liet DAW 4 het initiatief echter meer en meer bij de uitploeg en werd er een beroep gedaan op plan B: kick and rush. De Visschers-trilogie was inmiddels gecompleteerd, gelukkig niet te verkrijgen op DVD. Aan de Visschertjes was de taak om de tijden van de drie gebroeders Van Dongen bij DAW 3 te doen vergeten. Vianen kreeg meer grip op de wedstrijd, maar veel kansen leverde dit niet op. Sterker nog: uit een juweel van een counter, met stip uitgelegd op pagina 1 van het boekje “Ein erfolgreiche Counter macht man so”, profiteerde Jeroen van Leijsen op aangegeven van Japie Jans knap van uitkomende Willy, door de bal van net buiten de 16meter met een grote boog over de doelman te liften: 3-0! De wedstrijd leek definitief gespeeld en DAW liet de touwtjes naar hartenlust vieren. En passant was er zelfs tijd om aan de zijlijn een dolletje met de bezoekers te maken en die kans werd door gelegenheidsvlagger “Ja ik heb het goed gezien, ik heb gisteren nog drie potjes worteltjes op” Ottens niet onbenut gelaten. Routinier Ferry Appelhof schoot hier dusdanig van in de slappe lach en schonk de bezoekers met een klein inschattingsfoutje een vrije doortocht naar de goal. In eerste instantie leek Vianen daarvan niet te profiteren, maar een scrimmage later was het toch raak: 3-1. Zo ongeveer vanaf de aftrap ging het opnieuw mis. De verdedigende stellingen waren niet helemaal goed ingenomen en van dichtbij kon vrijuit ingekopt worden. Ralf “als ik maar niet de 1 houd” Albers was kansloos. Niet lang daarna volgde het bevrijdende laatste fluitsignaal, waarmee alle Vianense ambities definitief de Schaijkse mist in gingen.
Voor het eerst dit seizoen begon DAW aan de wedstrijd met Willy op doel. Niet in ons eigen doel, maar in dat van Vianen. Waar coach Willy vd Zanden ooit nog furore maakte in DAW 1, lijkt voor de Willy van Vianen niet veel meer weggelegd te zijn dan een bijrol in de comedykepers Unlimited. Hij was niet bepaald de man of the match. Zoals gebruikelijk vloog DAW 4 als een kennel gretige foxtrot terriërs uit de startblokken en het legde haar wil prangend op aan de spartelende wit-roden. DAW kreeg op het mistige kunstgrasveld al snel enkele schietkansjes en teerde optimaal op het beroerd uitverdedigen van Vianen. Het veldoverwicht betaalde zich dra uit, toen ons torfantom zijn virtuoze technieken demonstreerde. Nu zijn doelgerichte haardos in de dichte mist zijn gezicht camoufleerde, had arme Willy geen idee wat er komen ging. Herr Torfantom rondde zijn actie met groots vernuft en met gelikte precisie af: 1-0! Hoewel Vianen weinig creëerde, zou het toch twee gigantische kansen krijgen om de gelijkmaker op het bord te zetten. Veldmaarschalk Van de Rande was vergeten om de antisliplaag van zijn noppen te controleren en ging op een vrij ongelukkig moment op zijn plaat. Ralf “ik heb toch nooit tijd voor een extra shotje” Albers bleef echter koel en bracht redding met een mooie showduik. Na halfslachtig ingrijpen kreeg dezelfde Vianerd niet veel later een zo mogelijk NOG grotere kans, maar onder de indruk van Ralfs “can’t touch this, tuuu-du-du-du” dansje schoot hij de bal ongeveer drie meter langs. Op deze slippertjes na was DAW 4 heer en meester en aan de overzijde liet met name goalie Willy merken het voetballen niet uitgevonden te hebben. Met één van zijn befaamde uittrappen gaf hij vriendelijk een corner weg en daar bleef het helaas voor hem niet bij. Een makkelijk vangbaar ogende voorzet gleed door zijn handschoenen en in alle drukte was Mike Broere er als de kuikens bij om de 2-0 binnen te rossen! Hij vierde het doelpunt op geheel eigen wijze in jaren 60-stijl. De doelman reageerde zijn pijnlijk besef van eigen onvolkomenheden ondertussen af op de scheidsrechter, maar dat mocht niet baten. Op naar de thee.
Toen de thee eenmaal op was en de mist almaar dichtere vormen aan begon te nemen, gaf DAW direct weer vol gas. Veel kansen vielen er niet te noteren, maar de drie punten leken niet meer in gevaar te gaan komen. Na iets meer dan een uur spelen liet DAW 4 het initiatief echter meer en meer bij de uitploeg en werd er een beroep gedaan op plan B: kick and rush. De Visschers-trilogie was inmiddels gecompleteerd, gelukkig niet te verkrijgen op DVD. Aan de Visschertjes was de taak om de tijden van de drie gebroeders Van Dongen bij DAW 3 te doen vergeten. Vianen kreeg meer grip op de wedstrijd, maar veel kansen leverde dit niet op. Sterker nog: uit een juweel van een counter, met stip uitgelegd op pagina 1 van het boekje “Ein erfolgreiche Counter macht man so”, profiteerde Jeroen van Leijsen op aangegeven van Japie Jans knap van uitkomende Willy, door de bal van net buiten de 16meter met een grote boog over de doelman te liften: 3-0! De wedstrijd leek definitief gespeeld en DAW liet de touwtjes naar hartenlust vieren. En passant was er zelfs tijd om aan de zijlijn een dolletje met de bezoekers te maken en die kans werd door gelegenheidsvlagger “Ja ik heb het goed gezien, ik heb gisteren nog drie potjes worteltjes op” Ottens niet onbenut gelaten. Routinier Ferry Appelhof schoot hier dusdanig van in de slappe lach en schonk de bezoekers met een klein inschattingsfoutje een vrije doortocht naar de goal. In eerste instantie leek Vianen daarvan niet te profiteren, maar een scrimmage later was het toch raak: 3-1. Zo ongeveer vanaf de aftrap ging het opnieuw mis. De verdedigende stellingen waren niet helemaal goed ingenomen en van dichtbij kon vrijuit ingekopt worden. Ralf “als ik maar niet de 1 houd” Albers was kansloos. Niet lang daarna volgde het bevrijdende laatste fluitsignaal, waarmee alle Vianense ambities definitief de Schaijkse mist in gingen.