DAW 4 blameert zich op Dn Heuvel Veste: 1-4
- Geschreven door Martijn de Graauw
- Gepubliceerd in Voetbalnieuws
Als een geblesseerde kameel door een hoepel is DAW 4 aan de tweede ronde van de competitie begonnen. Op het programma stond Hapse Boys 3, waartegen in de Season Opener uit nog met 2-2 gelijkgespeeld werd. Overigens met onze grote dank aan de als scheidsrechter vermomde trainer van de thuisploeg. Tijd voor revanche.
De snode bedoelingen van de bezoekers werden deze zondag al snel duidelijk. Op pure intuïtie besloot menig gevleugelte zich de eerste 105 minuten na het fluitsignaal niet meer in de buurt van het kunstgrasveld te laten zien. Directe aanleiding was het oogstrelende kick and rush voetbal van onze Hapse opponent. Onder het mom van hoe hoger hoe beter werden alle ballen op goed geluk naar de andere kant van het veld gekegeld, in de hoop dat het ook nog ergens toe zou leiden. DAW 4 had hier de handen vol aan, maar slaagde er toch in om de groen-zwarte muur een aantal keer te slechten. Helaas kreeg Torfantom zijn vergulde schoeisel niet in optimale hoek tegen het leder. Hij gaf naar eigen zeggen alles wat hij had, hetgeen gelet op de geproduceerde terugspeelbal enigszins zorgen baarde. De verslagschrijver verkende ondertussen op rechts onbekend terrein en kwam op aangeven van Herr Otjes zowaar nog in scoringspositie, ware het niet dat hij de bal op het verraderlijk gladde, snelle, groene en overige zwakke excuses genererende omstandigheden in zich bergende kunstgras te ver voor zich uit speelde. Ondanks deze naaldensteekjes zou de beste kans in het eerste half uur voor de bezoekers zijn. Ralf “unclean sheet” Albers heeft er inmiddels echter een gewoonte van te maken om alleen op doel af stormende spitsen zo boos aan te kijken, dat de open kansen in blinde paniek om zeep geholpen worden. Zo ook nu. Toch zouden de gasten bij het verkopen van de tapijten alsnog op voorsprong komen, toen een Hapsenaar de bal ongestoord bij de eerste paal binnen mocht glijden. We gingen teleurgesteld met een 0-1 stand naar de lauwe thee.
Ook de tweede helft liet zich omschrijven als een clash tussen het oogstrelende vernuftige totaalvoetbal van de oranjehemden tegen het schaamteloze en sport der sporten-onterende langebalfestijn van de groenzwarten. Een toevallig passerende duif, die vanwege zijn beperkte sociale netwerk nog niet van het bezoek van de vertrappers op de hoogte was, bracht zichzelf ternauwernood in veilige haven. DAW kon deze zondag maar weinig creëren en het was dan ook een veredeld wonder toen uit het niets opeens de gelijkmaker op de borden kwam. Op aangeven van Martijn “op zee kwam ik nog nooit ro” Verstegen werd het Torfantom gelanceerd. De vlaggenist van de bezoekers ontwikkelde acute vormen van gele diarree en gebaarde de scheids met zijn vlag dat hij graag het kleine kamertje op wenste te zoeken. De scheids was echter niet van zins om daarvoor een zuiver doelpunt in de waagschaal te stellen en liet het Niet Door Menselijk Fluiten Te Onderbreken Fantom zijn Werk afmaken. Als vanzelfsprekend rondde Torfantom feilloos af in de korte hoek en de 1-1 was een feit. De grensrechter van Haps hoefde plotseling niet meer naar het toilet. Naar de reden hiervoor kunnen we enkel gissen, maar een stevig wasprogramma op 60 graden lijkt aan te bevelen. Lang konden we helaas niet van de gelijkmaker profiteren, aangezien Haps binnen vijf minuten de 1-2 aan liet tekenen. DAW 4 zou via het rechterbeen van de inmiddels naar zijn favoriete flank verhuisde verslagschrijver nog één keer in de buurt van het vijandelijke doel komen, maar daarbij lag de goalie vakkundig in de weg. Tom “fout je moet kunnen” Kusters besloot na een goede wedstrijd de beslissing in de wedstrijd te forceren, in het voordeel van de uitploeg. Daar werd dankbaar van geprofiteerd en daarmee was de wedstrijd gespeeld. In het plichtmatige restant van de wedstrijd zou Haps nog een extra goal aan het totaal toevoegen, waardoor de treurige 1-4 eindstand een feit was. De periodetitel was dus verkeken, alsook een uitgelezen kans om aansluiting te zoeken met de top van het klassement. Eeuwig zonde.
De snode bedoelingen van de bezoekers werden deze zondag al snel duidelijk. Op pure intuïtie besloot menig gevleugelte zich de eerste 105 minuten na het fluitsignaal niet meer in de buurt van het kunstgrasveld te laten zien. Directe aanleiding was het oogstrelende kick and rush voetbal van onze Hapse opponent. Onder het mom van hoe hoger hoe beter werden alle ballen op goed geluk naar de andere kant van het veld gekegeld, in de hoop dat het ook nog ergens toe zou leiden. DAW 4 had hier de handen vol aan, maar slaagde er toch in om de groen-zwarte muur een aantal keer te slechten. Helaas kreeg Torfantom zijn vergulde schoeisel niet in optimale hoek tegen het leder. Hij gaf naar eigen zeggen alles wat hij had, hetgeen gelet op de geproduceerde terugspeelbal enigszins zorgen baarde. De verslagschrijver verkende ondertussen op rechts onbekend terrein en kwam op aangeven van Herr Otjes zowaar nog in scoringspositie, ware het niet dat hij de bal op het verraderlijk gladde, snelle, groene en overige zwakke excuses genererende omstandigheden in zich bergende kunstgras te ver voor zich uit speelde. Ondanks deze naaldensteekjes zou de beste kans in het eerste half uur voor de bezoekers zijn. Ralf “unclean sheet” Albers heeft er inmiddels echter een gewoonte van te maken om alleen op doel af stormende spitsen zo boos aan te kijken, dat de open kansen in blinde paniek om zeep geholpen worden. Zo ook nu. Toch zouden de gasten bij het verkopen van de tapijten alsnog op voorsprong komen, toen een Hapsenaar de bal ongestoord bij de eerste paal binnen mocht glijden. We gingen teleurgesteld met een 0-1 stand naar de lauwe thee.
Ook de tweede helft liet zich omschrijven als een clash tussen het oogstrelende vernuftige totaalvoetbal van de oranjehemden tegen het schaamteloze en sport der sporten-onterende langebalfestijn van de groenzwarten. Een toevallig passerende duif, die vanwege zijn beperkte sociale netwerk nog niet van het bezoek van de vertrappers op de hoogte was, bracht zichzelf ternauwernood in veilige haven. DAW kon deze zondag maar weinig creëren en het was dan ook een veredeld wonder toen uit het niets opeens de gelijkmaker op de borden kwam. Op aangeven van Martijn “op zee kwam ik nog nooit ro” Verstegen werd het Torfantom gelanceerd. De vlaggenist van de bezoekers ontwikkelde acute vormen van gele diarree en gebaarde de scheids met zijn vlag dat hij graag het kleine kamertje op wenste te zoeken. De scheids was echter niet van zins om daarvoor een zuiver doelpunt in de waagschaal te stellen en liet het Niet Door Menselijk Fluiten Te Onderbreken Fantom zijn Werk afmaken. Als vanzelfsprekend rondde Torfantom feilloos af in de korte hoek en de 1-1 was een feit. De grensrechter van Haps hoefde plotseling niet meer naar het toilet. Naar de reden hiervoor kunnen we enkel gissen, maar een stevig wasprogramma op 60 graden lijkt aan te bevelen. Lang konden we helaas niet van de gelijkmaker profiteren, aangezien Haps binnen vijf minuten de 1-2 aan liet tekenen. DAW 4 zou via het rechterbeen van de inmiddels naar zijn favoriete flank verhuisde verslagschrijver nog één keer in de buurt van het vijandelijke doel komen, maar daarbij lag de goalie vakkundig in de weg. Tom “fout je moet kunnen” Kusters besloot na een goede wedstrijd de beslissing in de wedstrijd te forceren, in het voordeel van de uitploeg. Daar werd dankbaar van geprofiteerd en daarmee was de wedstrijd gespeeld. In het plichtmatige restant van de wedstrijd zou Haps nog een extra goal aan het totaal toevoegen, waardoor de treurige 1-4 eindstand een feit was. De periodetitel was dus verkeken, alsook een uitgelezen kans om aansluiting te zoeken met de top van het klassement. Eeuwig zonde.