• Gepubliceerd in Voetbalnieuws

We schrijven 10 maart 2013, het is een verdomd koude ochtend wanneer de mannen verzamelen op D’n Heuvel. Vele wedstrijden waren afgelast wegens het uitzonderlijk natte weer ondersteund met een meer dan fris briesje, maar de mooi weer voetballers van Das Funfde mochten gelukkig voetballen op het spiksplinternieuwe (kunstgras) hoofdveld van Prinses Irene. Waardoor er na de kom-maar-weer-lekker-in-het-ritme-wedstrijd tegen FC Uden meteen een ‘op papier’ serieuze test stond te wachten.

Coach Kuijpers had voor zijn opstelling duidelijk zijn steun en toeverlaat aangesproken, zoals hij in het vorig seizoen met grote regelmaat had gedaan. Mevrouw Kuijpers pakte een a4’tje en een stift en begon vrolijk wat te kleuren op ’t velletje. Vol bewondering zag de uitvoerend coach hoe zijn duifje uit deze toppers een opstellingetje op papier neerknalde waarvan je denkt “nondetju da ziet er goewed uit!” Niet veel later zie je dan een gelukkig persoon voor zo’n groep staan en een lijstje voor te lezen, waarbij die net doet of hij de grote ingenieur is. Maar ach Vanes, iedereen weet wel beter! Maar dat allemaal ter zijde, want het gaat natuurlijk allemaal om die match tegen Nistelrode. In de eerste wedstrijd in Schaijk werd met de grootst mogelijke moeite een winstpartij op het scorebord genoteerd. Ook nu werd er een grote tegenstand verwacht. Zeker toen jullie oranje kanonnen het veld op kwamen gelopen zagen zij op de andere speelhelft een fanatiek georganiseerde warming-up. En de voorspellingen leken dan ook uit te gaan komen. Echter je moet de huid van een beer niet verkopen voordat deze geschoten is.

Zodoende begon de wedstrijd anders dan verwacht, Das Funfde had een tactiek uitgestippeld om de tegenpartij te overrompelen, te vernederen op eigen grondgebied. Volle pressie op de achterhoede van de Nistelrodelianen was het gevolg. Veel gevaar werd er niet direct gesticht, maar gastheren kwamen niet onder de druk uit. Chaotisch werd er vanuit de Nistelrodense defensie gecoacht dat er vanalles omgezet moest worden. Aanpassen aan de tegenstander, iets wat De Farao’s van Das Funfde nooit of te nimmer zal gaan doen. Nistelrode leek dan ook een schip zonder kapitein dat louter bezet was met hardwerkende matrozen. Een rommelbol zal waarschijnlijk de beste omschrijving zijn van de eerste dertig minuten, de doelmannen hadden het rustig, volgens de toeschouwers te rustig, volgens de doelmannen hadden ze beter samen aan de bar met een warme chocolademelk kunnen gaan zitten, maar vanwege de spanning bleef het een boeiend schouwspel. De Nistelrodense vijfmans blok voor de defensie zakte  zowat tussen de defensie en leken gelukkig te zijn met een brilstand na 45 minuten.

Maar toen was daar de balvirtuoos van de zandstraat, Martijn “nog één steekpass en dan ga ik eraf” Verstegen, “WIE?, Tjubbie”, die de grote rode vos wist te vinden, ’t slangenmens wierp zijn kont naar achteren om de Nistelrodense hyena’s van de bal af te houden. Tegen de vijfmeter lijn aan stond de grootste aanbidder van de toekomstig sponsorin, volgens ingewijden de commercieel directrice van R. Vos Transport, draaien en keren, linkervoet, rechtervoet en tik en het leder verdween in de korte hoek tegen de touwen. De nog amper getestte doelman stond verbouwereerd te kijken naar de bal in de touwen. Een lekker doelpuntje zo net voor de thee. Helaas veroorzaakte de steekpass bij Tjubbie een rugblessure, waardoor Mark “’t trainingsbeest van DAW V”, al voor rust het veld betrad. 

Na de rust was de verwachting dat onze achterhoede het druk zou gaan krijgen. De thuisploeg zou immers niet willen verliezen op eigen veld. Dat was de gedachte. Back on the pitch bleek dat de tegenstander zich min of meer al had neergelegd bij de nederlaag. Vanuit alle hoeken en standen werden vrije trappen richting de zestienmeter geslingerd om zo enig gevaar te stichten, maar onze rots in de branding, onze Oliver Kahn, de zoon van de oprichters van supportersvereniging “Orange Blood Et Amour” overwon samen met zijn defensie keer op keer een aanval van die Nistelrodiaanse Luftwaffe. The Defense was niet echt onder de indruk van de stootkracht en het gevoel dat de tweede goal zou vallen overheerstte.

En dat gebeurde dan ook, na een zwakke inspeelpass, zat Theun “Tutter” Laurant Verstegen Ruijs er direct tussen. Hij kwam voor zijn man en sprintte dwars door het midden richting het Nistelrodense doel. De laatste man werd voorbij gelopen alsof hij er niet was de doelman werd uit zijn doel gelokt en de bal verdween bedeesd van de rechtervoet van de kilometervreter. Het doelpunt van tutter was het karakteristieke voor de beleving van het gehele elftal deze middag, waar zeer zeker ook de wissels bijhoren die hadden gezegd de basis te laten staan aangezien het zo perfect stond en hierdoor ook op vreemde plaatsen terecht kwamen, ofnie Gijs, de grote ontdekking als lopende aanvaller om de diepe spits heen. Misschien voetballend niet de mooiste wedstrijd, maar qua strijd en beleving een hele leuke. Mede dankzij een goede sportieve tegenstander.
Tagged under Senioren