Willie van Tilburg neemt afscheid in stijl!

Op zondag 14 mei 2017 heeft Willie van Tilburg zijn allerlaatste wedstrijd bij DAW gespeeld. In een jubileumwedstrijd werd onderling de strijd aangegaan tussen huidige en voormalige ploeggenoten van Willie.

Hieronder het interview met Willie van Tilburg uit de DAW'-er van vorig jaar. 

Zo, dat was een lekkere binnenkomer op bezoek bij Willie van Tilburg. Geconfronteerd met de statistieken in het heilige jubileumboek van DAW met zijn 240 wedstrijden en 7 doelpunten kwam er meteen een reactie van Willie: ‘Ik heb meer doelpunten gemaakt, dat weet ik zeker. In één wedstrijd zelfs een keertje drie, tegen Sint Anthonis (DSV)!’ Een wedstrijd waaraan Willie warme herinneringen heeft bewaard. Willie werd op circa tienjarige leeftijd, rond het jaar 1957 lid van DAW, samen met Wim Vissers. Het voetbalveld lag toen nog langs de Rijksweg, bij Ties van der Heijden. ‘Wim en ik zijn samen lid geworden, we waren toen vriendjes van elkaar. En nog steeds komen we wekelijks bij elkaar over de vloer. Dat is iets unieks, meer dan zestig jaar vriendschap. Toen we vijftig jaar bevriend waren zijn we dat met onze kinderen en kleinkinderen gaan vieren op een vakantieboerderij.’

In zijn actieve jaren heeft Willie heel wat verhuizingen meegemaakt. DAW wisselde in die jaren om de haverklap van locatie. Toch komt de mooiste anekdote uit de periode dat de vader van Willie voetbalde. ‘Mijn vader voetbalde achter het parochiehuis. Om kwart voor drie kwam de pastoor de bal van het veld halen. Want je moest dan naar het lof, een godsdienste plechtigheid. Dat zou je nu eens moeten proberen! Als we zelf bij Achilles Reek voetbalden, hebben we jaren lang al om één uur moeten voetballen, zodat zij daarna nog naar het lof konden. Dat had de pastoor daar geregeld, dat hoorde daar gewoon bij.’

In de jeugd werden alle vertegenwoordigde teams doorlopen, tot en met de A1. ‘Daar hebben we echter niet lang in gestaan. Wim Vissers, Theo Vos en ikzelf stonden al op 16-jarige leeftijd in het eerste elftal. Dat kon vroeger allemaal, dat is tegenwoordig wel anders. Ik kon hard lopen. De techniek was wat minder, maar had wel mentaliteit. Mijn broek was vaker zwart dan wit na afloop.’ In de eerste jaren bestond het eerste elftal vaak voor een lange periode achter elkaar uit dezelfde spelers. De uitdaging aan Willie om dan ook maar meteen het hele elftal op te noemen, wordt gretig aangegaan. ‘Gerrit van der Zanden in het doel. Rechtsback Herman Lange. Linksback Theo Vos. Rechtshalf Jan van der Heijden. Stopper-spil Piet Lange. Ikzelf linkshalf. Rechtsbuiten Joep Langendijk. Rechtsbinnen Piet van Boekel. Midden-voor Erik Langendijk. Linksbinnen mijn broer Piet. En linksbuiten Wim Vissers. Af en toe viel bijvoorbeeld Bennie van der Zanden in als iemand geblesseerd was. Maar anders speelden we het hele jaar met dezelfde opstelling.’

Met de naam Wim Vissers is een speler genoemd die breed gedragen binnen de vereniging erkend wordt als één van de beste spelers in de historie van DAW. Is hij ook de beste speler met wie Willie samen heeft gespeeld? ‘Ja, absoluut. En Erik van de Heuvel, waarmee ik in de veteranen heb gevoetbald. Ik heb altijd met Wim in een elftal gestaan totdat Wim naar FC Den Bosch ging. Hij ging van het eerste van DAW naar de jeugd van Den Bosch, destijds BVV genoemd’. Het verhaal van Wim Vissers is bekend. Willie zelf stond niet meer in het eerste toen Wim zijn carrière kwam afsluiten bij DAW. ‘Nee, door blessures en door de drukte thuis ben ik eigenlijk te vroeg gestopt. Met het taxibedrijf kwam het regelmatig voor dat ik na het voetballen nog moest werken. Dus ik kon de derde helft niet meedoen. Jan reed zondagmiddag zodat ik kon voetballen, ik reed in de avonden. Zelfs trainingen heb ik twee jaar aan mezelf voorbij moeten laten gaan, omdat ik naar de avondschool moest. In die periode gold dat als je beter was dan de ander, dat je er dan gewoon in stond. Toen werkte ik nog in de bouw en ging overal met de fiets naar toe. Conditie had ik wel.’

Willie is ook nog een tijd jeugdtrainer geweest bij DAW. ‘Toen was het heel anders om trainer te zijn. Je was toen trainer voor een groep van 25 - 30 man. Je had ook maar een paar leiders, die op zaterdagen de hele dag thuis leider waren. Harrie van der Zanden, Theo van Thiel en ikzelf onder andere.’ De verschillen met vroegen komen naar voren. Wat was er nog meer anders in die periode? ‘We gingen overal met de fiets naar toe. En toen ik vroeger in het eerste voetbalde gingen we met de grote bus naar uitwedstrijden. Toen waren er nog niet veel auto’s. Dat deed ik als jonge jongen al. Moest je twee kwartjes betalen om als supporter mee te gaan met de bus. Dat was mooi.’

Zijn carrière in het eerste elftal kwam nog voor zijn dertigste tot een einde. In het seizoen daarvoor (’76-’77) werd DAW bijna kampioen in Beers, tegen het lokale HBV. De beruchte wedstrijd waarin Theo Zwaans een enorme kans miste in de laatste minuut, bij een 2-2 stand. Het kampioenschap was daarom voor SDDL uit Demen. Willie zelf speelde deze wedstrijd niet mee: ‘Een week eerder scheurde ik mijn enkelbanden na een overtreding van Theo, waar hij overigens niks aan kon doen. Het jaar daarop werd DAW kampioen in Sint Agatha in de onderafdeling, de Eerste Klasse Maasbuurt. Dat jaar heb ik twee wedstrijden meegedaan. Tegen Jan Kusters heb ik toen gezegd dat ik het niet meer kon opbrengen, gezien de thuissituatie. Ik was toen een jaar of 29.’ Lang was Willie echter niet weg van de velden. Na een jaar gestopt te zijn geweest, stroomde hij in bij het zesde elftal. Een elftal met onder andere Piet Lange en vrienden van Willie. ‘Toen hebben Piet Lange en ik de laatste wedstrijd van het seizoen nog meegedaan met het tweede om hen te behoeden van degradatie. Het 0-0 gelijkspel tegen Margriet bleek voldoende voor handhaving’. Met Piet Lange is tevens de naam genoemd met wie Willie altijd goed samen heeft kunnen voetballen. ‘Een fijn en gezellig mens bovendien, met hem heb ik lang gevoetbald.’ Het jaar daarop speelde Willie in het derde, waar niet getraind hoefde te worden. Een mooi team, in de ogen van Willie. Lastiger werd de situatie een jaar later. Na dat jaar wilde DAW dat hij doordeweeks weer ging trainen. ‘Dat kon ik nou eenmaal niet. Daardoor kwam ik in het vierde elftal terecht. Ik wilde eigenlijk zelf liever naar het zesde. Ik heb mijn aanvoerdersband na de eerste wedstrijd ingeleverd bij de leider van het vierde, Arjan van de Breugel. Ik was zo boos, ik ben toen helemaal gestopt. Zelfs als lid. Ik was toen vooraan in de dertig.’ Aan de toon van Willie valt op te maken dat het van beiden kanten niet slim gespeeld was, zoowel van DAW als hem zelf. Meer dan een decennium is Willie geen lid geweest van DAW, om vervolgens door Joop Hartman gevraagd te worden om in het veteranenteam te komen voetballen. Tot vorig seizoen heeft Willie dat uiteindelijk gedaan.

En nu, nu de schoenen aan de wilgen hangen? ‘Badmintonnen bij De Klapper. Ik badminton nog steeds, ook competitie. Mijn vrouw Ria ging badmintonnen. Ze vroegen een keertje of ik mee wilde spelen. Ik ben niet meer weggeweest.’ Een aantal bekende DAW’-ers uit het verleden stonden ook op het badmintonveld. Mari Janssen, de zwarte Henk van Ras, Theo Zwaans (D’n Huck). Allemaal namen van voetballers die de shuttle over het net probeerden te krijgen. ‘Nu speel ik met Henk van de Roer, Myriam Remmits, Annie Bongers en mijn vrouw Ria. Drie dames en twee heren. Een leuke sport.’ Een geamuseerd gesprek met Willie van Tilburg komt zo op zijn einde. Zelf is de kans groot dat je hem op zaterdag tegenkomt op ons sportpark om naar zijn kleinzoon Sem (D4) te kijken. ‘Ik vind het mooi dat ze voetballen. Ik ga thuis bijna altijd kijken.’ Wie denkt dat opa niet kritisch kan zijn op zijn kleinzoon heeft het mis. ‘Pas was ik een uitwedstrijd gaan kijken. Toen de rust aanbrak, stonden ze al met 7-0 achter, bij Herpinia. Hij speelde in de voorhoede, maar deed er niks aan. Hij bleef maar voorin staan de kijken totdat hij de bal kreeg. Zo werkt dat niet! Ik heb toen gezegd dat ik pas weer kom kijken als hij mee doet.’ Al lachend is de hint van opa aan Sem duidelijk: Altijd je best blijven doen, jongen! En wie de opvolgers is als het oudste voetballende lid van onze vereniging? Dat is Toon Loeffen, twaalf jaar jonger dan Willie.