• Gepubliceerd in Voetbalnieuws

Na twee matig geslaagde exercities tegen Herpinia 3 en EGS’20 7, waren OKSV 3 en Das Elfte tot elkaar veroordeeld om onderling uit te maken wie de laatste trede op het bekerpoulepodium mocht innemen. Die strijd werd afgelopen zondag uitgevochten achter de kerk van Overlangel, waar het pittoreske hoofdveld ’t Veldje in bijna alles deed denken aan een aflevering van een legendarische TV serie van weleer: All Stars.

Uit de uitgebreide scoutingsrapporten van de heren Zegers en Van Summeren bleek dat de vijand zich tijdens het zomerreces had versterkt met minimaal zestig legers. Niet in de vorm van zichzelf overschattende mannetjes in groen-zwarte kleding met iets te grote laarzen, maar in de vorm van residentiële paleizen van de lokale hazenbevolking. Het aantal rustig uitgebaggerde holen in het hoofdveld was niet te tellen en elke misstap dus fataal, waardoor onze normaal zo gretige en energieke warming-up nu meer weg had van een potje mijnenveger.

Al snel na de aftrap bleek Das Elfte de bovenliggende partij. Met verloren zoon Box van Hanstel als vertrouwde rots in de branding, konden de gastheren weinig uitrichten. Das Elfte combineerde daarentegen naar hartenlust in de rondte en al snel had de Hommel de eerste van de wedstrijd al tegen de touwen kunnen prikken. Niet veel later zou de Langelse ban alsnog gebroken worden. Zo’n 742 seconden voordat hij met zijn linkervoet ten koste van een scheurtje in zijn enkelband de voordeur van haas 34 uit zijn scharnieren zou poffen, stuurde Mister Bookmaker onze Merkel met een snelle inworp de diepte in. Die vond Hommellinho voor het doel, die dit keer met een voor het oog enorm extreem zeer erg gruwelijk houdbare bal de kiepert van OKSV verschalkte: 0-1, in de vierde minuut! Een paar minuten daarna hield de Merk alle eer voor zichzelf, door een afvallende bal met een bekeken boogje van buiten de zestienmeter tegen de touwen te lepelen: 0-2! Das Elfte zat op Langelse rozen.

Met het plichtsbesef van een Luitenant Generaal der Nederlandse Strijdkrachten vond El Capitano De Zeger dat hij niet achter kon blijven in het strijdgeweld. Helaas nam hij de bal na een voorzet van de speciaal voor dit duel ingevlogen Theun Tutter gruwelijk slordig aan, maar tot ieders verbazing belandde de bal daardoor pardoes in het dak van de goal. Zegers ongeloofwaardige stelling dat een en ander zo bedoeld zou zijn, werd uiteraard door iedere weldenkende aanwezige naar het Rijk der fabelen verwezen.

Als een baby van drie maanden oud die ineens vloeiend het refrein van ‘The Piano Man’ inzet, zo onverwachts was daar plots de 1-3 van OKSV. Na onnodig balverlies op het middenveld kon de thuisploeg probleemloos oprukken naar De Rots, die het noodlot helaas niet wist af te wenden. Niet veel later had het zomaar ook nog compleet onnodig 2-3 kunnen staan, maar gelukkig kwam het alluimmuoniumuonimum (de paal) daarbij tot onze redding. Halbzeit.

In een gezapig tweede bedrijf verzuimde Das Elfte om afstand te nemen en geloofden de Langelaars meer en meer nog een klein beetje in een stunt. In die overtuiging gingen de polderse remmen iets losser, maar geen van de wonderlijk getimede tackels leverde een prent op. Zonder hyper gevaarlijk te worden, voerden de groen-witten de druk op het Schaijkse doel verder op en naast 14 wolken, zeven merels, twee mussen en een zon hing zo ook de 2-3 in de lucht. Gelukkig was daar een kwartier voor tijd Theun “De Verlosser” Tutter Laurant, die met zijn vierde officiële kopdoelpunt in 471 wedstrijden de strijdbijl van de Langelaars definitief terug het hazenhol in joeg.

Daarmee kabbelde de wedstrijd doelloos naar het einde. Na een Ronaldoëske actie van Gert-Jan ’de Grote GJP’ Peters kon het simpel backske van Langel niet anders dan de noodrem uit de schuur trekken. Vanuit de middencirkel kende de (verder goed fluitende) leidsman overtuigend een vrije trap toe, maar toen hij zo’n 30 meter verder gebanjerd was, bleek de charge toch binnen het wit omlijnde rechthoek gepleegd te zijn: pingel!. Een uitgelezen kans voor Soesjeschef Jans om de score nog wat verder op te krikken, maar ondanks een verblindend mooi ingeschoten strafschop viel het witte leder toch ten prooi aan de handschoenen van de kiepert. Ook de rebound bleek niet besteed aan de Taartjesbakker van de Akkerwinde. De herhaling van dit fraai staaltje ‘strafschop missen’ is overigens tegen betaling van een kratje AA en twee Jillz op te vragen bij Wilfred ‘Home Video’s’ Weijers.

De leidsman besloot daarop een ieder uit zijn leiden te verlossen en bediende zijn fluit voor de laatste keer. Daarmee heeft Das Elfte de strijd om plek drie in zijn voordeel beslecht, maar het bekertoernooi is desalniettemin vroegtijdig beëindigd. Das War Einmal.