DAW 4 geslaagd voor CITO-toets

Op deze winderige en aangenametemperatuurloze zondagochtend stond voor DAW 4 de lastige thuiswedstrijd tegen CITO 2 op het programma. Na de zure 4-3 uitnederlaag eerder dit seizoen, hadden we natuurlijk wat goed te maken. En dat is gelukt! Na een spannende 90 minuten stond er uiteindelijk een 2-1 eindstand op het bord, waarmee DAW 4 goede zaken voor de ranglijst heeft gedaan.

Zo, tot hier de aan censuur onderhavige inleiding van dit verslag, die ongetwijfeld weer door de Rode Khmer aangepast zou zijn. DAW 4 was voor haar thuiswedstrijd uitgeweken naar het kunstgrasveld. Niet vanwege het oogstrelende spel tegen Margriet, maar omdat de terreinbeheerder van DAW op deze manier met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gerust kon zijn dat een aantal van onze trippende bezoekers niet uit vaste gewoonte de kalklijnen op zouden snuiven. DAW werd al snel wakker geschud, toen Les Narcoticos één op één voor onze invalgoalie Ralf Albers verschenen. Dat bleek gelukkig in buitenspelpositie zijn. De verbale reacties van Ossche zijde waren ontroerend en zouden zeker literair gewerkt zijn in een volgende roman van wijlen Harry Müllisch. Verder werd er door koningskoppel Kusters – Van de Rande niets weggegeven en was DAW 4 zonder veel kansen te creëren de betere partij. De eerste serieuze mogelijkheid was voor DAW, toen De Guusman op aangeven van Mister Bookmaker de bal van dichtbij net over de lat kopte. De toon was gezet en na ongeveer een half uur spelen werd het opkomend binnenpretje van Frits van Turenhout genadeloos de grond in geboord. Dylan Bens bezorgde de bal vanaf rechts op maat bij man-in-vorm De Killer, die met een markante voetbeweging met de aangeroeste eelt van zijn teennagel, de voorzet tot een doelpunt promoveerde, 1-0! Het humeur van de bezoekers werd er niet beter op. De Citotoets-jury is op het onderdeel “Taal” dan ook onverbiddelijk en geeft unaniem een 3.

Nadat de lauwe thee naar binnen gewerkt was en er eindelijk een keer in ongewijzigde samenstelling aan het tweede bedrijf begonnen werd, probeerde DAW de Yellow Green Sniffing Machine met hand en tand van het doel te houden. En dat ging zowaar niet verkeerd. De Oranje Armada bleef gefocust verdedigen en gewiekst op de aanval loeren en creëerde zonder zelf wat weg te geven de nodige kansen op de 2-0. Helaas vond FC Dylan de bête en nonsensicaal ogende mesquin in de goal van Cito al meer dan deplorabel genoeg en besloot hij de bal nadat hij laatstgenoemde omzeild had, maar in het zijnet te schieten. Naarmate de wedstrijd vorderde kreeg DAW steeds meer moeite om de Ossenaren van het eigen doel te houden. Groot was dan ook de vreugde toen FC Bens, na opnieuw een gruwelijke kans om zeep geholpen te hebben, toch besloot om nóg maar een keer voor eigen succes te gaan. Hij negeerde een volledig vrijstaande medespeler, maar maakte dat vervolgens goed door na een knappe actie in de korte hoek de 2-0 binnen te prikken, hoera! DAW leek op rozen te zitten, maar kwam in de laatste twintig minuten nog stevig onder druk te staan. Vooral door de invalbeurt van  de met valziekte besmette Fellaini moest DAW de soepele machine in zijn achteruit schakelen. Een aantal keren werd DAW 4 daarbij gered door een Buffonnige Ralf Albers, die lenig als een poema in zijn goede jaren, tot twee maal toe een artistieke redding uit de helm onder zijn shirt toverde. Ook DAW gebruikte haar wissels, wat de bezoekers ook op een 2 voor het onderdeel “Rekenen” kwam te staan. “Scheids, scheids, ze hebben al drie keer gewisseld!!”, klonk het benauwd!! Een eenvoudige optelsom en veel lachen, gieren, brullen later werd het aantal wisselspelers alsnog naar beneden bijgesteld. DAW kreeg wat kansjes om de wedstrijd te beslissen, maar het doelpunt zou aan de andere kant vallen. De tot dan toe onpasseerbaar lijkende Ralf “het vierde is een veel gezelliger team dan het vijfde” Albers stopte een kopbal uit een van de vele gevaarlijke corners van de Ossenaren, maar van dichtbij was het in de rebound alsnog raak, 2-1. Met veel kunst en vliegwerk bleef DAW overeind en de bezoekers ergerden zich groen en geel.

Door een compleet gebrek aan enige door verstand ingegeven gedragsbeïnvloedende remmingen, brak de hel na de wedstrijd volledig los. De gezette goalie van de Cito-ers stond al enige tijd in atletiekhouding te wachten op het eindsignaal en vloog als een geblesseerde zeeleeuw met onthutsend lage snelheid op de trouwe DAW-supporters af. Met zijn laatste overgebleven restje energie blubberde hij zichzelf over het hekje, om daarna zowel toeschouwers als onze trainer gruwelijk te pesten. Er werden een aantal tikken uitgedeeld, waarbij ook de laatste man “Ow het is zo’n rustige jongen, die doet normaal nooit iets” zich met gevaar voor eigen hanenkam in de menigte begaf. Het bleef nog lang onrustig in Schaijk, maar DAW 4 was een heerlijke revanche en drie punten rijker.

Volgende week wacht Nooit Gedacht 3 uit, komt dat allen zien! Ralf bedankt voor het meedoen!